Batterie de la Galline
Geplaatst: 08 aug 2013, 21:30
In de jaren 80 kwam ik veel in Zuid-Frankrijk tijdens vakanties. Ik begon toen een beetje interesse te krijgen voor verdedigingswerken in het algemeen en forten in het bijzonder. En veel verlaten forten in de regio liggen er verlaten bij en zijn meestal open en bloot. Zo stuitte ik op een fort in de buurt van Port Vendres, aan de Middellandse Zee even boven de Pyreneeen. Het fort Batterie de la Galline was gebouwd tussen 1885 en 1886, de valbrug was gedeeltelijk opgeblazen en het meeste ijzerwerk was verwijderd of weggeroest. Ik heb er rondgelopen en dia's gemaakt. Het had een schiterend uitzicht over de zee en de bergen. Door de jarenlange verwaarlozing waren er wat delen ingestort en had vandalisme ook z'n tol geeist.
Een jaar later kwam ik er weer en las ik bij toeval een artikel in een lokale krant over een project waarbij een leegstaand complex van de Gendarmerie (een leger-aangelegenheid) voor een frank was verkocht aan een persoon die het had opgeknapt en er een appartementencomplex van had gemaakt waarbij de buitenkant in de originele staat was hersteld. Met dat bericht in m'n hoofd heb ik het fort uitgebreid gefotografeerd en opgemeten. Dit leek me prachtig als tweede huis en later als onderkomen na m'n pensionering. Ik toog naar het gemeentehuis en vond uiteindelijk iemand die interesse toonde en naast Frans ook wat Engels sprak. Ik zou een plan gaan opstellen voor de restauratie en opsturen en dan zouden we verder praten.
En toen kreeg ik een relatie. Die liet ik vol trots "mijn" fort zien en ze wilde er niets van weten. De wegen er naar toe waren veel te bochtig en smal, het lag helemaal buiten de bewoonde wereld en het was veel te primitief. Dat betekende einde oefening. Jaren later ben ik er nog eens langs geweest. Een lokale wijnboer gebruikt als opslag en het geheel is omgeven met prikkeldraad. Ook zijn er wat muren ingestort zodat het einde van het fort als zodanig nabij lijkt.
Een jaar later kwam ik er weer en las ik bij toeval een artikel in een lokale krant over een project waarbij een leegstaand complex van de Gendarmerie (een leger-aangelegenheid) voor een frank was verkocht aan een persoon die het had opgeknapt en er een appartementencomplex van had gemaakt waarbij de buitenkant in de originele staat was hersteld. Met dat bericht in m'n hoofd heb ik het fort uitgebreid gefotografeerd en opgemeten. Dit leek me prachtig als tweede huis en later als onderkomen na m'n pensionering. Ik toog naar het gemeentehuis en vond uiteindelijk iemand die interesse toonde en naast Frans ook wat Engels sprak. Ik zou een plan gaan opstellen voor de restauratie en opsturen en dan zouden we verder praten.
En toen kreeg ik een relatie. Die liet ik vol trots "mijn" fort zien en ze wilde er niets van weten. De wegen er naar toe waren veel te bochtig en smal, het lag helemaal buiten de bewoonde wereld en het was veel te primitief. Dat betekende einde oefening. Jaren later ben ik er nog eens langs geweest. Een lokale wijnboer gebruikt als opslag en het geheel is omgeven met prikkeldraad. Ook zijn er wat muren ingestort zodat het einde van het fort als zodanig nabij lijkt.