Daarnaast heeft ons landje bijna 50 jaar in 'angst' voor het rode gevaar geleefd.
Voor veel mensen heeft de koude-oorlog best een impact gehad, zeker die gene die de tweede wereldoorlog niet bewust hebben meegemaakt...
Sprak laatst een man die vertelde dat het voor hem ruim 20 jaar lang een hele concrete dreiging was, iets waar hij (mede door zijn werk) al die jaren ook dagelijks mee bezig was. Zulke mensen hebben pijn als ze zien hoeveel objecten uit die tijd worden afgebroken en worden afgedaan als 'onbelangrijk'.
Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
-
jan lugtmeijer †
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Heb het einde van de Koude Oorlog in zoverre beleefd dat ik op het nippertje nog een aantal vredesactivisten met de knuppel heb mogen bewerken 
. Mochten er alleen op los slaan, letterlijk, zolang ze op de basis waren en altijd vol in het zicht waren. Zodra ze bijvoorbeeld even achter een boom ofzo verdwenen mocht je ze niet meer slaan. Dan was het een kwestie van oppakken, terug achter het hek duwen (de burgerwereld in) en wachten tot ze opnieuw door het door hun gemaakte gat in de omheining kropen. En dan begon het spelletje opnieuw.
Vooral Kees Koning en consorten waren destijds erg berucht.
Was ook in die tijd dat ik heb geleerd om een zaklamp te gebruiken in combinatie met een knuppel. Met de lantaarn in de ene hand de vijand verblinden (stukje van de zijkant van je lichaam afhouden) en tegelijkertijd met de andere hand de wapenstok gebruiken.
En "uiteraard" liepen we altijd rond met een doorgeladen FAL en als reserve een pistool, ook doorgeladen.
Ook liepen er altijd hondegeleiders rond, die beesten waren zo onbetrouwbaar dat we er altijd met een flinke boog om heen liepen. Zelfs de begeleiders zelf waren in 8 van de 10 gevallen bang voor hun eigen hond.
En dan waren er natuurlijk nog de nachtelijke patrouilles op de "verlaten" vliegbasis De Peel. Rijdend in een wagen werd je, ondanks een gladde asfaltlaag, steeds door elkaar geschud door de ontelbare konijnen die doodgereden werden. Moeten er in de 12 maanden dat ik er was duizenden geweest zijn.
En dit alles gebeurde natuurlijk bijna altijd in een toestand die verre van helder was omdat je ten eerste om de week een hele week nachtdienst draaide en ten tweede omdat het bier maar een paar dubbeltjes kostte. Dus echt helemaal nuchter zijn we zelden geweest in die 16 maanden
Kan me nog herinneren, we bewaakten een deel in samenwerking met Amerikanen, dat we aflossing deden op een wachttoren en dat er geroepen werd "Schiet eens op". Stomme uitroep want meteen schoot de wacht op de toren met scherpe munitie naar beneden. Een andere keer waren er ineens onaangekondigd monteurs aan het werk in de binnenste omheining en we hebben echt als "brugman"moeten praten om de Amerikanen te weerhouden ze neer te schieten en daarna pas te vragen wat ze daar deden.
Tot zover een deel van mijn belevenissen, Jan
. Mochten er alleen op los slaan, letterlijk, zolang ze op de basis waren en altijd vol in het zicht waren. Zodra ze bijvoorbeeld even achter een boom ofzo verdwenen mocht je ze niet meer slaan. Dan was het een kwestie van oppakken, terug achter het hek duwen (de burgerwereld in) en wachten tot ze opnieuw door het door hun gemaakte gat in de omheining kropen. En dan begon het spelletje opnieuw.Vooral Kees Koning en consorten waren destijds erg berucht.
Was ook in die tijd dat ik heb geleerd om een zaklamp te gebruiken in combinatie met een knuppel. Met de lantaarn in de ene hand de vijand verblinden (stukje van de zijkant van je lichaam afhouden) en tegelijkertijd met de andere hand de wapenstok gebruiken.
En "uiteraard" liepen we altijd rond met een doorgeladen FAL en als reserve een pistool, ook doorgeladen.
Ook liepen er altijd hondegeleiders rond, die beesten waren zo onbetrouwbaar dat we er altijd met een flinke boog om heen liepen. Zelfs de begeleiders zelf waren in 8 van de 10 gevallen bang voor hun eigen hond.
En dan waren er natuurlijk nog de nachtelijke patrouilles op de "verlaten" vliegbasis De Peel. Rijdend in een wagen werd je, ondanks een gladde asfaltlaag, steeds door elkaar geschud door de ontelbare konijnen die doodgereden werden. Moeten er in de 12 maanden dat ik er was duizenden geweest zijn.
En dit alles gebeurde natuurlijk bijna altijd in een toestand die verre van helder was omdat je ten eerste om de week een hele week nachtdienst draaide en ten tweede omdat het bier maar een paar dubbeltjes kostte. Dus echt helemaal nuchter zijn we zelden geweest in die 16 maanden
Kan me nog herinneren, we bewaakten een deel in samenwerking met Amerikanen, dat we aflossing deden op een wachttoren en dat er geroepen werd "Schiet eens op". Stomme uitroep want meteen schoot de wacht op de toren met scherpe munitie naar beneden. Een andere keer waren er ineens onaangekondigd monteurs aan het werk in de binnenste omheining en we hebben echt als "brugman"moeten praten om de Amerikanen te weerhouden ze neer te schieten en daarna pas te vragen wat ze daar deden.
Tot zover een deel van mijn belevenissen, Jan
-
Patrick
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Met een doorgeladen Fal? Zal lekker zwaar geweest zijn, zeker met 20 patronen in het magazijn.
Wij moesten wachtlopen met een Uzi, waarvan de patronen in de linker broekzak moesten. Dus als er al eens iemand met een pistool zou staan zwaaien, had ie gelijk de Uzi gekregen van me. Voordat je alles opgediept had... (maar op de donkere uitlopers van het gebied zat het magazijn natuurlijk wel in het wapen).
Afgezien van konijnen gelukkig nooit iemand gezien in Ede.
Wij moesten wachtlopen met een Uzi, waarvan de patronen in de linker broekzak moesten. Dus als er al eens iemand met een pistool zou staan zwaaien, had ie gelijk de Uzi gekregen van me. Voordat je alles opgediept had... (maar op de donkere uitlopers van het gebied zat het magazijn natuurlijk wel in het wapen).
Afgezien van konijnen gelukkig nooit iemand gezien in Ede.
-
jan lugtmeijer †
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Eigenlijk 40 patronen. Het mocht wel niet maar we plakten altijd 2 magazijnen aan elkaar vast met Duct tapePatrick schreef:Met een doorgeladen Fal? Zal lekker zwaar geweest zijn, zeker met 20 patronen in het magazijn.
. Was het magazijn leeg dan kon je hem snel omdraaien.Maar het zwaarst waren die ouderwetse kogelwerende vesten... pffff. Niks geen kevlar
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Leuke herinneringen, lijkt bijna op Ruslandjan lugtmeijer schreef:En dan waren er natuurlijk nog de nachtelijke patrouilles op de "verlaten" vliegbasis De Peel. Rijdend in een wagen werd je, ondanks een gladde asfaltlaag, steeds door elkaar geschud door de ontelbare konijnen die doodgereden werden. Moeten er in de 12 maanden dat ik er was duizenden geweest zijn.
En dit alles gebeurde natuurlijk bijna altijd in een toestand die verre van helder was omdat je ten eerste om de week een hele week nachtdienst draaide en ten tweede omdat het bier maar een paar dubbeltjes kostte. Dus echt helemaal nuchter zijn we zelden geweest in die 16 maanden
Kan me nog herinneren, we bewaakten een deel in samenwerking met Amerikanen, dat we aflossing deden op een wachttoren en dat er geroepen werd "Schiet eens op". Stomme uitroep want meteen schoot de wacht op de toren met scherpe munitie naar beneden. Een andere keer waren er ineens onaangekondigd monteurs aan het werk in de binnenste omheining en we hebben echt als "brugman"moeten praten om de Amerikanen te weerhouden ze neer te schieten en daarna pas te vragen wat ze daar deden.
Nicht ärgern - Nur wundern!
-
RonEr †
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Door alle activiteiten rond het Belgisch bunkergebeuren heeft dit verhaal even stil
gelegen, maar ik moest nog een laatste stukje schrijven over de afloop van de Wintex
oefeningen, die altijd hetzelfde was. Dit is het laatste deel van de post die op 23 september is begonnen
Na een dag of 3 van harde gevechten en het
heldhaftig standhouden van de diverse Legerkorpsen in de NORTHAG area, kwam er een
crisis. Meestal was het een Legerkorpscommandant die naar zijn baas, Commander Northern
Army Group telexte dat hij nog voorraaden munitie voor een dag of 2 had, maar dan moest
hij terugtrekken. De Russen stonden dan langzamerhand bij de Weser.
Er was ergens een ongeschreven wet dat de Russen nooit over de Weser mochten komen in
het Britse en Duitse Corps vak - In het zuiden was het zo dat het de Russen nooit mocht
worden toegestaan uit het 'gat' bij Fulda te breken, anders waren ze op weg naar
Frankfurt en ook dat was niet echt de bedoeling.
Op dat punt begonnen de Corps commandanten op de grond zich af te vragen of wellicht de
inzet van kernwapens de Russische opmars zou kunnen stoppen. Daar werd dan achter de
schermen over onderhandeld. Uiteindelijk kwam die kwestie bij de hoogste NATO militair -
SACEUR - op zijn bureau terecht. Die nam het verzoek onder de arm mee naar Brussel en
Washington. Als de NAVO raad en het Military Committee in Brussel accoord waren ging het
verzoek naar de Amerikaanse President. Mocht hij ook vinden dan het nodig was kernwapens
in te zetten, dan liet hij 'de man met het koffertje' bij zich komen en kon hij via een
speciale telexlijn het bericht de wereld insturen dat de inzet van kernwapens
geautoriseerd was. Voordat het zover was, moesten dus (bijna) alle regeringsleiders van
NATO-landen het erover eens zijn. Sommige landen deden niet aan dit overleg mee, zoals
bijvoorbeeld Frankrijk en sommige Scandinavische landen.
In die dagen lagen er door heel Europa meer dan 3000 kernwapens opgeslagen, die zowel
door vliegtuigen, raketten (Pershing, Cruise Missiles, Corporal, Mace, Honest John en
hoe al die raketten in de loop der tijden allemaal heetten) konden worden worden
verschoten. Er waren zelfs nucleaire granaten voor 175 mm en 203mm geschut van de
Landmacht.
Als de politieke leiding eenmaal had besloten dat er dan, om een nederlaag te voorkomen,
kernwapens moesten worden gebruikt, kwam er meestal geruisloos een einde aan Wintex. Het
was altijd een soort van anti-climax. Na meestal 2 hectische weken werd het helemaal
stil, en verdwenen alle generaals uit het zicht, terwijl wij gewone stervelingen de zaak
mochten opruimen tot de volgende keer.
NATO had oorspronkelijk (in de jaren '50) het plan om de hoofdverdediging achter de Rijn
te voeren. Maar nadat Duitsland lid was geworden in 1955, was het politiek niet mogelijk
om tegen de Duitsers te zeggen dat een groot deel van hun land al vantevoren zou worden
opgegeven. Daarom is toen het principe van de 'Forward Defence' uitgevonden. Hierbij
werden de 8 legerkorpsen langs de Oostduites grens gelegd, en zouden vanuit die positie
de verdediging beginnen. In het 'achterland' in het zuiden van Duitsland (Baden
Wurttenberg en Rheinland Pfalz) lagen nog het Franse Legerkorps en een Canadese brigade.
Deze eenheden zouden worden gebruikt voor een tegenaanval als de Russen zich eenmaal
zouden hebben vastgelopen.
En what about de Russen?
NATO's strategie was er een van verdedigigen, terwijl de aanname was dat de Russen en bondgenoten op een moment in de toekomst een aanval op West Europa zouden willen inzetten. Pas in de afgelopen jaren is iets meer naar buiten gekomen van de Russische plannen. In de jaren '50 en '60 werden er oefeningen gehouden, die de verovering van West Europa als onderwerp hadden. Het opmerkelijke was, dat de Russen vanaf het eerste moment van plan waren kernwapens in te zetten. Met andere woorden, de opmars van hun legers zou geforceerd worden door de NATO troepen met kernwapens te bestoken. Uit een aantal plannen kwam naar voren dat er een snelle opmars naar de Noordzee was gepland. De Polen hadden als opdracht rechtsaf te slaan en Denemarken te veroveren. De Russen zouden richting Benelux en Frankrijk doorstoten. Er was een gezegde binnen de Russische Generale Staf dat zei: 'Op dag 9 drinken we koffie in Lyon'.
Omdat deze plannen geen enkele rekening hielden met de door de kernwapens veroorzaakte hoge straling en de uitwerking daarvan op de eigen troepen, denk ik dat het geheel van weinig realisme getuigde. In de jaren '70 en '80 werd de rol van de kernwapens bij een mogelijke Russische aanval teruggedrongen - maar veel details daarover heb ik nog niet gelezen. Wellicht dat daar in de toekomst nog wat meer over bekend wordt. Er zijn gesprekken met Russische generaals geweest, die hebben verklaard dat ze niet zozeer naar West Europa keken, maar dat ze China als gevaarlijker zagen.
Wat ook heel goed is te zien is dat de legers van de andere warschau Pakt landen niet zo modern waren uitgerust als de Western Group of Forces in Oost Duitsland. Vanaf 1980 was Polen in de ogen van Rusland ook niet meer te vertrouwen, en de legers van de overige staten hadden vaak nogal verouderd materieel. Zelfs de trouwste bondgenoot, de DDR, beschikte tot in de jaren '80 nauwelijks over jachtbommenwerpers die ook offensief konden optreden. Het Oost Duitse leger was voor luchtsteun in zijn geheel afhankelijk van de Russische luchtmacht.
Uiteindelijk denk ik dat we geluk hebben gehad dat het nooit tot de 3e wereldoorlog op Duits grondgebied is gekomen,omdat dan de inzet van kernwapens bijna onvermijdelijk was geweest. En als die eenmaal waren ingezet, zaten we nu met z'n allen gehuld in koeienhuiden om een klein kampvuurtje het zojuist gevangen konijn met twee koppen te roosteren.
Hier laat ik het even bij - ik heb nog een paar kleine losse onderwerpen over koude oorlogszaken, die best wel leuk zijn om eens op te schrijven, maar dat komt later wel weer eens aan bod.
gelegen, maar ik moest nog een laatste stukje schrijven over de afloop van de Wintex
oefeningen, die altijd hetzelfde was. Dit is het laatste deel van de post die op 23 september is begonnen
Na een dag of 3 van harde gevechten en het
heldhaftig standhouden van de diverse Legerkorpsen in de NORTHAG area, kwam er een
crisis. Meestal was het een Legerkorpscommandant die naar zijn baas, Commander Northern
Army Group telexte dat hij nog voorraaden munitie voor een dag of 2 had, maar dan moest
hij terugtrekken. De Russen stonden dan langzamerhand bij de Weser.
Er was ergens een ongeschreven wet dat de Russen nooit over de Weser mochten komen in
het Britse en Duitse Corps vak - In het zuiden was het zo dat het de Russen nooit mocht
worden toegestaan uit het 'gat' bij Fulda te breken, anders waren ze op weg naar
Frankfurt en ook dat was niet echt de bedoeling.
Op dat punt begonnen de Corps commandanten op de grond zich af te vragen of wellicht de
inzet van kernwapens de Russische opmars zou kunnen stoppen. Daar werd dan achter de
schermen over onderhandeld. Uiteindelijk kwam die kwestie bij de hoogste NATO militair -
SACEUR - op zijn bureau terecht. Die nam het verzoek onder de arm mee naar Brussel en
Washington. Als de NAVO raad en het Military Committee in Brussel accoord waren ging het
verzoek naar de Amerikaanse President. Mocht hij ook vinden dan het nodig was kernwapens
in te zetten, dan liet hij 'de man met het koffertje' bij zich komen en kon hij via een
speciale telexlijn het bericht de wereld insturen dat de inzet van kernwapens
geautoriseerd was. Voordat het zover was, moesten dus (bijna) alle regeringsleiders van
NATO-landen het erover eens zijn. Sommige landen deden niet aan dit overleg mee, zoals
bijvoorbeeld Frankrijk en sommige Scandinavische landen.
In die dagen lagen er door heel Europa meer dan 3000 kernwapens opgeslagen, die zowel
door vliegtuigen, raketten (Pershing, Cruise Missiles, Corporal, Mace, Honest John en
hoe al die raketten in de loop der tijden allemaal heetten) konden worden worden
verschoten. Er waren zelfs nucleaire granaten voor 175 mm en 203mm geschut van de
Landmacht.
Als de politieke leiding eenmaal had besloten dat er dan, om een nederlaag te voorkomen,
kernwapens moesten worden gebruikt, kwam er meestal geruisloos een einde aan Wintex. Het
was altijd een soort van anti-climax. Na meestal 2 hectische weken werd het helemaal
stil, en verdwenen alle generaals uit het zicht, terwijl wij gewone stervelingen de zaak
mochten opruimen tot de volgende keer.
NATO had oorspronkelijk (in de jaren '50) het plan om de hoofdverdediging achter de Rijn
te voeren. Maar nadat Duitsland lid was geworden in 1955, was het politiek niet mogelijk
om tegen de Duitsers te zeggen dat een groot deel van hun land al vantevoren zou worden
opgegeven. Daarom is toen het principe van de 'Forward Defence' uitgevonden. Hierbij
werden de 8 legerkorpsen langs de Oostduites grens gelegd, en zouden vanuit die positie
de verdediging beginnen. In het 'achterland' in het zuiden van Duitsland (Baden
Wurttenberg en Rheinland Pfalz) lagen nog het Franse Legerkorps en een Canadese brigade.
Deze eenheden zouden worden gebruikt voor een tegenaanval als de Russen zich eenmaal
zouden hebben vastgelopen.
En what about de Russen?
NATO's strategie was er een van verdedigigen, terwijl de aanname was dat de Russen en bondgenoten op een moment in de toekomst een aanval op West Europa zouden willen inzetten. Pas in de afgelopen jaren is iets meer naar buiten gekomen van de Russische plannen. In de jaren '50 en '60 werden er oefeningen gehouden, die de verovering van West Europa als onderwerp hadden. Het opmerkelijke was, dat de Russen vanaf het eerste moment van plan waren kernwapens in te zetten. Met andere woorden, de opmars van hun legers zou geforceerd worden door de NATO troepen met kernwapens te bestoken. Uit een aantal plannen kwam naar voren dat er een snelle opmars naar de Noordzee was gepland. De Polen hadden als opdracht rechtsaf te slaan en Denemarken te veroveren. De Russen zouden richting Benelux en Frankrijk doorstoten. Er was een gezegde binnen de Russische Generale Staf dat zei: 'Op dag 9 drinken we koffie in Lyon'.
Omdat deze plannen geen enkele rekening hielden met de door de kernwapens veroorzaakte hoge straling en de uitwerking daarvan op de eigen troepen, denk ik dat het geheel van weinig realisme getuigde. In de jaren '70 en '80 werd de rol van de kernwapens bij een mogelijke Russische aanval teruggedrongen - maar veel details daarover heb ik nog niet gelezen. Wellicht dat daar in de toekomst nog wat meer over bekend wordt. Er zijn gesprekken met Russische generaals geweest, die hebben verklaard dat ze niet zozeer naar West Europa keken, maar dat ze China als gevaarlijker zagen.
Wat ook heel goed is te zien is dat de legers van de andere warschau Pakt landen niet zo modern waren uitgerust als de Western Group of Forces in Oost Duitsland. Vanaf 1980 was Polen in de ogen van Rusland ook niet meer te vertrouwen, en de legers van de overige staten hadden vaak nogal verouderd materieel. Zelfs de trouwste bondgenoot, de DDR, beschikte tot in de jaren '80 nauwelijks over jachtbommenwerpers die ook offensief konden optreden. Het Oost Duitse leger was voor luchtsteun in zijn geheel afhankelijk van de Russische luchtmacht.
Uiteindelijk denk ik dat we geluk hebben gehad dat het nooit tot de 3e wereldoorlog op Duits grondgebied is gekomen,omdat dan de inzet van kernwapens bijna onvermijdelijk was geweest. En als die eenmaal waren ingezet, zaten we nu met z'n allen gehuld in koeienhuiden om een klein kampvuurtje het zojuist gevangen konijn met twee koppen te roosteren.
Hier laat ik het even bij - ik heb nog een paar kleine losse onderwerpen over koude oorlogszaken, die best wel leuk zijn om eens op te schrijven, maar dat komt later wel weer eens aan bod.
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Mooi he, die theorie. Je zou haast vergeten dat de kernwapenarsenalen in de loop der jaren zo werden opgeschroefd, dat elke agressie tot collectieve mondiale eigendood zou leiden (en dat zo'n drie keer, voor alle zekerheid, natuurlijk). Gelukkig wisten alle partijen dat, zodat alleen technische stommiteiten ons verhinderd zouden hebben om hier anno 2009 op het forum te posten. Ik heb in al die jaren sinds 1965 er geen seconde minder om geslapen (en mijn ouders ook niet).
Ik ben trouwens blij nog de naam van Kees Koning hier in dit forum te lezen. Die man was tenminste niet bang, in tegenstelling tot wat ik nu lees over hondengeleiders. Bange hondegeleiders heb ik bij de politie nimmer meegemaakt, en zou ook levensgevraarlijk zijn voor jezelf en de directe omgeving. Of het verhaal is overdreven, of het getuigt van een zwaar en onbegrijpelijk amateurisme van onze krijgsmacht. En hoeveel mannen en vrouwen in het groen zijn er trouwens in de loop der jaren door Hector en consorten opgekluifd? Ik word een beetje nieuwsgrierig.
Ik ben trouwens blij nog de naam van Kees Koning hier in dit forum te lezen. Die man was tenminste niet bang, in tegenstelling tot wat ik nu lees over hondengeleiders. Bange hondegeleiders heb ik bij de politie nimmer meegemaakt, en zou ook levensgevraarlijk zijn voor jezelf en de directe omgeving. Of het verhaal is overdreven, of het getuigt van een zwaar en onbegrijpelijk amateurisme van onze krijgsmacht. En hoeveel mannen en vrouwen in het groen zijn er trouwens in de loop der jaren door Hector en consorten opgekluifd? Ik word een beetje nieuwsgrierig.
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Aanvulling 30 oktober 's ochtendwattman schreef:Mooi he, die theorie. Je zou haast vergeten dat de kernwapenarsenalen in de loop der jaren zo werden opgeschroefd, dat elke agressie tot collectieve mondiale eigendood zou leiden (en dat zo'n drie keer, voor alle zekerheid, natuurlijk). Gelukkig wisten alle partijen dat, zodat alleen technische stommiteiten ons verhinderd zouden hebben om hier anno 2009 op het forum te posten. Ik heb in al die jaren sinds 1965 er geen seconde minder om geslapen (en mijn ouders ook niet).
Ik ben trouwens blij nog de naam van Kees Koning hier in dit forum te lezen. Die man was tenminste niet bang, in tegenstelling tot wat ik nu lees over hondengeleiders. Bange hondegeleiders heb ik bij de politie nimmer meegemaakt, en zou ook levensgevraarlijk zijn voor jezelf en de directe omgeving. Of het verhaal is overdreven, of het getuigt van een zwaar en onbegrijpelijk amateurisme van onze krijgsmacht. En hoeveel mannen en vrouwen in het groen zijn er trouwens in de loop der jaren door Hector en consorten opgekluifd? Ik word een beetje nieuwsgrierig.
Begrijp me trouwens niet verkeerd. Ik ben blij met wat jullie hierboven zo eerlijk hebben geschreven. Want het geeft aan hoe bang mensen waren. Sommigen waren kennelijk zo bang dat ze het nodig vonden om de plek waar Kees Koning sliep in brand te steken. Serieuse brandstichtingen... Gericht tegen een man die slechts de noodzakelijke bezittingen bij zich droeg, en geen gerieflijke slaapplaats nodig had. Lezend over het knuppelen van Kees Koning en zijn medestanders moet ik ook denken aan de angst die de Engelsen hadden voor Gandhi. Door Winston Churchill beschreven als een walchelijke fakir. Ook de Engelsen waren zo bang dat ze aanvankelijk alleen geweld zagen als het antwoord op de geweldloze betogingen van Satyagraha beweging. Het meest berucht is natuurlijk de massamoord in Amritsar waar door het leger geschoten werd op 6000 mannen, vrouwen en kinderen, en volgens de officiele cijfers 379 slachtoffers vielen, maar waarschijnlijk meer dan 1500 mensen werden afgeslacht. Maar dit is slechts een van de bekendste gevallen...
Het is dezelfde angst die mannen en vrouwen moeten hebben gevoeld in hun schuilplaatsen en forten. Nu begrijp ik ook beter wat Prof. Koos Bosma (auteur van o.a. Schuilstad) zegt over bunkers uit WO II, je moet er geen mooi opgeschilderd museum met poppen en attributen van maken. Het moet smerig en vervallen zijn. Zodat je iets van de angst kan voelen van die soldaten die daar zaten. Angstig hopen dat het dak stevig genoeg was, angstig hopen dat de vijand geen gifgas zou gebruiken, angstig hopen dat zij hun vrouw en kinderen weer terug zouden zien.
Over Kees (ook een onderdeel van de koude oorlog), de "Profeet van Vrede":
http://www.personenencyclopedie.info/K/ ... annes/view" target="_blank" target="_blank" target="_blank" target="_blank
En wie zich afvraagt wie die Edward Angel was, die ik in mijn onderschrift gedenk, dat was een Maori jongen, die vanuit Nieuw Zeeland naar Europa kwam om mee te strijden in de "Grote Oorlog". Hij overleefde Gallipoli, maar vond uiteindelijk de dood vlak bij of in Ieper. Hij ligt begraven op Ramparts Cemetery. Het is al heel veel jaren geleden dat ik zijn graf voor de eerste keer zag, en was diep geraakt dat een jongen helemaal van de andere kant van de wereld, in de Vlaamse modder aan zijn einde kwam. Zo ver van zijn plek waar hij geboren was en zo ver van zijn famillie. Altijd als ik in Ieper kom leg ik een bloemetje voor hem neer, en zijn kameraden van het Maori Pioneer Battalion die daar ook liggen. Het is geen toeval dat mijn pasgeboren dochtertje de voornaam Angel heeft gekregen.
Sorry voor deze uitwijding, en wat mij betreft terug on-topic.
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
In aanvulling op de boeiende verhalen van Ron over de NATO-organisatie in het geval van een WO III, hier een aantal titels van interessante boeken. Het betreft boeken die fictief zijn maar die wel een grootschalig conflict tussen Oost en West in de jaren 80 als onderwerp hebben. Omdat er in het Nederlands vrijwel niets over dit onderwerp is geschreven zijn het vrijwel allemaal Engelse / Amerikaanse boeken
Einde Oefening, infanterist tijdens de Koude Oorlog door G. Felius (Nederlandse titel met veel aandacht voor de rol van het 1 Lk op de Noordduitse Laagvlakte)
The Third World War door Sir John Hackett (standaardwerk op dit onderwerp);
Air battle Central Europe door Alfred Price (de luchtoorlog);
Team Yankee door Harold Coyle (vanuit US-oogpunt);
Red Army door Ralph Peters (vanuit Soviet-oogpunt);
Red Thrust door Steven J. Zaloga (vanuit Soviet-oogpunt);
First Clash door Kenneth Macksey (vanuit Canadees oogpunt)
Al deze boeken zijn bij grote internationale boekverkopers zoals Amazon en Barnes and Noble tweedehands nog volop te verkrijgen.
Eric
Einde Oefening, infanterist tijdens de Koude Oorlog door G. Felius (Nederlandse titel met veel aandacht voor de rol van het 1 Lk op de Noordduitse Laagvlakte)
The Third World War door Sir John Hackett (standaardwerk op dit onderwerp);
Air battle Central Europe door Alfred Price (de luchtoorlog);
Team Yankee door Harold Coyle (vanuit US-oogpunt);
Red Army door Ralph Peters (vanuit Soviet-oogpunt);
Red Thrust door Steven J. Zaloga (vanuit Soviet-oogpunt);
First Clash door Kenneth Macksey (vanuit Canadees oogpunt)
Al deze boeken zijn bij grote internationale boekverkopers zoals Amazon en Barnes and Noble tweedehands nog volop te verkrijgen.
Eric
-
RonEr †
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
THOR Raketten in Engeland, deel 1 van 2.
Een vergeten stukje koude oorlorg van voor mijn tijd.
Ergens in de jaren’80 was ik op een Taceval op de Amerikaanse vliegbasis Lakenheath in
Engeland. Tijdens de evaluatie kwam ik op de nabij gelegen voormalige vliegbasis
Feltwell terecht, waar het noodhospitaal van Lakenheath was ingericht. Terwijl ik over
het veld reed, zag ik een 3-tal grote betonnen muren midden op het veld. Een van de
Amerikanen legde mij uit dat daar vroeger een opstelling van ballistische raketten was
geweest. Vorig jaar in Engeland vond ik wat boeken over dit toch wel wat vergeten
wapensysteem in Engeland in het begin van de jaren ’60. Ik heb nog geen veldonderzoek
kunnen doen, maar op Google Earth zijn de vroegere sites hier en daar nog wel te
ontdekken, als je weet waar je naar moet zoeken.
De voorgeschiedenis.
Eind jaren ’50 was het voor de Amerikaanse luchtmacht duidelijk dat de strategische
bommenwerpers te kwetsbaar werden om met succes op doelen in Rusland te kunnen afwerpen.
De bemande bommenwerper moest worden vervangen door raketten met een intercontinentaal
bereik - ICBM ( genaamd InterContinental Ballistic Missile). Men had haast, omdat men
verwachtte dat de Russen op raketgebied een voorsprong zouden krijgen.
De ontwikkeling van de eerste Amerikaanse ICBM duurde lang. Om in de tussentijd een
geloofwaardige afschrikking te kunnen handhaven besloot de Amerkaanse luchtmacht een
aantal snel te bouwen raketten voor de middelgrote afstand te plaatsen. Dit waren
IRBM’s (Intermediate Range Ballistic Missiles).
De Douglas Thor was er een van. Het was een 19m lange, 50 ton zware raket met een motor
die 75.000kg stuwdruk leverde. Het atoomwapen was een W-49 waterstofbom met een kracht
van 1.4 Megaton. Het bereik was 2400 km. Tijdens de enkele reis richting Rusland zou de
raket een maximum snelheid van zo'n 16.000 km/u bereiken en een maximum hoogte van 280
km.
Omdat de Thor vanuit de VS niet het westen van Rusland kon bereiken, besloot men 60 van
deze raketten in Engeland op te stellen. Tegelijkertijd werden er ook een aantal Jupiter
IRBM's opgesteld in Zuid Italië en Turkije. Vanuit het oosten van Engeland konden de
Thor missiles St Petersburg en Moskou bereiken.
De Missile squadrons
De Thor-eenheden zouden op 20 verschillende sites worden opgesteld, voornamelijk in de
oostelijke helft van Engeland, niet ver van de Noordzeekust.In 1958 zijn de sites
verkend en werd met de bouw begonnen. Iedere site kreeg 3 lanceer platforms met elk een
raket. oorspronkelijk was het plan om alle atoomwapens centraal op te slaan op Feltwell
of Lakenheath, maar na wat rekenwerk bleek het dan bijna 2 dagen te duren voordat alle
wapens op de juiste raketten gemonteerd zouden zijn. Er is toen besloten de atoomwapens
permanent op de raketten te plaatsen.
De bemanning van de Thor squadrons werd door de RAF geleverd en werd in de VS
opgeleid.Hierbij werden ook regelmatig Thor missiles 'live' afgevuurd vanaf Vandenberg
Air Force base in Californië.De atoomwapens bleven onder Amerikaans beheer. De Launching
Control Officer was een kapitein. Als de opdracht tot afvuren van de raketten was
gegeven, moest hij een sleutel in een slot op het bedieningspaneel omdraaien, samen met
een Amerikaanse officier. De Amerikaan kon met zijn sleutel het atoomwapen vrijgeven,
zodat de raket kon worden gelanceerd. De LCO zat in zijn mobiele controlepost achter een
dikke betonnen muur die de truck voor de uitlaatgassen van een startende raket
moest beschermen. Die dikke betonnen muren staan hier en daar nog in het landschap.
Uiteindelijk zijn er 4 'main' sites ingericht, die elk 4 satelliet sites in een cirkel
er omheen hadden. Elke site vormde een eigen RAF squadron.
De 4 main sites waren:
RAF Feltwel
RAF Hemswell
RAF Driffield
RAF North Luffenham
Elk van deze sites had ook nog 4 zogenaamde satelliet sites. Vrijwel alle sites lagen
op ontruimde voormalige vliegvelden. Totaal 20 sites met elk 3 Thor raketten.
Een deel van de Thors werd op een paraatheid van 15 minuten gehouden. Dat was dezelfde
paraatheid waarop de atoombommenwerpers van de RAF werden gehouden. De lancering van de
raket was een automatisch proces. Omdat de raket met vloeibare brandstof werd
voortgedreven, moest hij op het laatste moment worden volgetankt. Dat gebeurde 2 minuten
voor de eigenlijke lancering, als de raket al recht overeind aan de launcher stond. Het
voltanken met brandstof en vloeibare zuurstof duurde ongeveer 2 minuten.
Tijdens de Cuba crisis in 1962 hebben 59 van de 60 Thor raketten 10 dagen lang op een 15
minuten status gestaan zonder dat de Britse regering hiervan op de hoogte was. De RAF
volgde eenvoudigweg de Amerikaanse alarmeringen, zoals die voor USAF eenheden over de
hele wereld van kracht was.
De eerste site (Feltwell) werd op 1 september 1958 operationeel, en de laatste site
(Melton Mobray) werd in augustus 1963 gesloten. Het RAF Thor tijdperk had slechts 5 jaar
geduurd. Omdat de USAF de Atlas ICBM in gebruik had genomen, die vanuit de VS werd
afgevuurd, was de Thor niet langer nodig.
In het 2e deel volgen wat plaatjes en kaartjes.
Een vergeten stukje koude oorlorg van voor mijn tijd.
Ergens in de jaren’80 was ik op een Taceval op de Amerikaanse vliegbasis Lakenheath in
Engeland. Tijdens de evaluatie kwam ik op de nabij gelegen voormalige vliegbasis
Feltwell terecht, waar het noodhospitaal van Lakenheath was ingericht. Terwijl ik over
het veld reed, zag ik een 3-tal grote betonnen muren midden op het veld. Een van de
Amerikanen legde mij uit dat daar vroeger een opstelling van ballistische raketten was
geweest. Vorig jaar in Engeland vond ik wat boeken over dit toch wel wat vergeten
wapensysteem in Engeland in het begin van de jaren ’60. Ik heb nog geen veldonderzoek
kunnen doen, maar op Google Earth zijn de vroegere sites hier en daar nog wel te
ontdekken, als je weet waar je naar moet zoeken.
De voorgeschiedenis.
Eind jaren ’50 was het voor de Amerikaanse luchtmacht duidelijk dat de strategische
bommenwerpers te kwetsbaar werden om met succes op doelen in Rusland te kunnen afwerpen.
De bemande bommenwerper moest worden vervangen door raketten met een intercontinentaal
bereik - ICBM ( genaamd InterContinental Ballistic Missile). Men had haast, omdat men
verwachtte dat de Russen op raketgebied een voorsprong zouden krijgen.
De ontwikkeling van de eerste Amerikaanse ICBM duurde lang. Om in de tussentijd een
geloofwaardige afschrikking te kunnen handhaven besloot de Amerkaanse luchtmacht een
aantal snel te bouwen raketten voor de middelgrote afstand te plaatsen. Dit waren
IRBM’s (Intermediate Range Ballistic Missiles).
De Douglas Thor was er een van. Het was een 19m lange, 50 ton zware raket met een motor
die 75.000kg stuwdruk leverde. Het atoomwapen was een W-49 waterstofbom met een kracht
van 1.4 Megaton. Het bereik was 2400 km. Tijdens de enkele reis richting Rusland zou de
raket een maximum snelheid van zo'n 16.000 km/u bereiken en een maximum hoogte van 280
km.
Omdat de Thor vanuit de VS niet het westen van Rusland kon bereiken, besloot men 60 van
deze raketten in Engeland op te stellen. Tegelijkertijd werden er ook een aantal Jupiter
IRBM's opgesteld in Zuid Italië en Turkije. Vanuit het oosten van Engeland konden de
Thor missiles St Petersburg en Moskou bereiken.
De Missile squadrons
De Thor-eenheden zouden op 20 verschillende sites worden opgesteld, voornamelijk in de
oostelijke helft van Engeland, niet ver van de Noordzeekust.In 1958 zijn de sites
verkend en werd met de bouw begonnen. Iedere site kreeg 3 lanceer platforms met elk een
raket. oorspronkelijk was het plan om alle atoomwapens centraal op te slaan op Feltwell
of Lakenheath, maar na wat rekenwerk bleek het dan bijna 2 dagen te duren voordat alle
wapens op de juiste raketten gemonteerd zouden zijn. Er is toen besloten de atoomwapens
permanent op de raketten te plaatsen.
De bemanning van de Thor squadrons werd door de RAF geleverd en werd in de VS
opgeleid.Hierbij werden ook regelmatig Thor missiles 'live' afgevuurd vanaf Vandenberg
Air Force base in Californië.De atoomwapens bleven onder Amerikaans beheer. De Launching
Control Officer was een kapitein. Als de opdracht tot afvuren van de raketten was
gegeven, moest hij een sleutel in een slot op het bedieningspaneel omdraaien, samen met
een Amerikaanse officier. De Amerikaan kon met zijn sleutel het atoomwapen vrijgeven,
zodat de raket kon worden gelanceerd. De LCO zat in zijn mobiele controlepost achter een
dikke betonnen muur die de truck voor de uitlaatgassen van een startende raket
moest beschermen. Die dikke betonnen muren staan hier en daar nog in het landschap.
Uiteindelijk zijn er 4 'main' sites ingericht, die elk 4 satelliet sites in een cirkel
er omheen hadden. Elke site vormde een eigen RAF squadron.
De 4 main sites waren:
RAF Feltwel
RAF Hemswell
RAF Driffield
RAF North Luffenham
Elk van deze sites had ook nog 4 zogenaamde satelliet sites. Vrijwel alle sites lagen
op ontruimde voormalige vliegvelden. Totaal 20 sites met elk 3 Thor raketten.
Een deel van de Thors werd op een paraatheid van 15 minuten gehouden. Dat was dezelfde
paraatheid waarop de atoombommenwerpers van de RAF werden gehouden. De lancering van de
raket was een automatisch proces. Omdat de raket met vloeibare brandstof werd
voortgedreven, moest hij op het laatste moment worden volgetankt. Dat gebeurde 2 minuten
voor de eigenlijke lancering, als de raket al recht overeind aan de launcher stond. Het
voltanken met brandstof en vloeibare zuurstof duurde ongeveer 2 minuten.
Tijdens de Cuba crisis in 1962 hebben 59 van de 60 Thor raketten 10 dagen lang op een 15
minuten status gestaan zonder dat de Britse regering hiervan op de hoogte was. De RAF
volgde eenvoudigweg de Amerikaanse alarmeringen, zoals die voor USAF eenheden over de
hele wereld van kracht was.
De eerste site (Feltwell) werd op 1 september 1958 operationeel, en de laatste site
(Melton Mobray) werd in augustus 1963 gesloten. Het RAF Thor tijdperk had slechts 5 jaar
geduurd. Omdat de USAF de Atlas ICBM in gebruik had genomen, die vanuit de VS werd
afgevuurd, was de Thor niet langer nodig.
In het 2e deel volgen wat plaatjes en kaartjes.
-
Marcv
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Even terug komend op de mooie plaatjes van RonEr. Hij had het over de Radar sites van de Nike sites dat die vaak niet tot bijna niet terug te vinden zijn door bebossing.
Ik heb daarin tegen ze wel gevonden.
Ik zal me zelf even snel kort voorstellen; Ik ben Marc en ik ben werkzaam bij de Koninklijke Luchtmacht en een van mijn hobbies is toch het verleden van onze luchtmacht en zo ook de Historie van de GGW in Duitsland tijdens de Koude oorlog.
Ik heb het boek Blazing Skies waarin het geheel gaat over de GGW tijdens hun verblijf in Duitsland tijdens de Koude Oorlog. Ik heb me er zo in verdiept dat ik zelfs de persoonlijk de NIKE sites heb bezocht die Nederland des tijds in beheer had. En zo doende weet ik ook waar de Radar sites staan en wat de status is nu van de sites.
Binnenkort bericht ik meer hierover omdat ik het boek over de GGW nu niet bij de hand heb en mijn documetatie hierover.
Wel kan ik jullie alvast een paar mooie lucht foto's tonen die ik heb. Het gaat hier over Borgholzhausen, Nordhorn, Handorf (ten oosten van Munster)
Ik heb daarin tegen ze wel gevonden.
Ik zal me zelf even snel kort voorstellen; Ik ben Marc en ik ben werkzaam bij de Koninklijke Luchtmacht en een van mijn hobbies is toch het verleden van onze luchtmacht en zo ook de Historie van de GGW in Duitsland tijdens de Koude oorlog.
Ik heb het boek Blazing Skies waarin het geheel gaat over de GGW tijdens hun verblijf in Duitsland tijdens de Koude Oorlog. Ik heb me er zo in verdiept dat ik zelfs de persoonlijk de NIKE sites heb bezocht die Nederland des tijds in beheer had. En zo doende weet ik ook waar de Radar sites staan en wat de status is nu van de sites.
Binnenkort bericht ik meer hierover omdat ik het boek over de GGW nu niet bij de hand heb en mijn documetatie hierover.
Wel kan ik jullie alvast een paar mooie lucht foto's tonen die ik heb. Het gaat hier over Borgholzhausen, Nordhorn, Handorf (ten oosten van Munster)
Je hebt niet voldoende permissies om de bijlagen van dit bericht te bekijken.
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Op luchtfoto's zijn ze inderdaad lastig te ontdekken, dat zal hij bedoelen. Maar we weten ze inmiddels allemaal wel te vinden:Marcv schreef:Even terug komend op de mooie plaatjes van RonEr. Hij had het over de Radar sites van de Nike sites dat die vaak niet tot bijna niet terug te vinden zijn door bebossing.
http://www.forten.info/catalogus/ggw/
'Overigens' is RonEr eind vorig jaar overleden. Hij begon zijn carriere bij de KLu op diverse NIKE-sites.
Mvg,
René Ros
-
Marcv
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Ooh dat wist ik niet. Het spijt mij te horen dat hij niet meer onder ons is.
En ja ik heb gisteren avond nog even rond geneust op google en daar kwam ik ook achter dat hij een KLu-er is geweest op de GGW NIKE sites.
Maar even terug komend op de sites. Ik was vroeger al erg goed in Topografie en ik heb sinds het mooie internet tijdperk er is en wij met oa google-earth en virtual- earth mij intresses gevestigd op de vormgevening van sites als de van de GGW, vliegvelden en andere objecten en zodoende vind ik dus de radar sites op de luchtfotos erg snel en natuurlijk met behulp van het uitgebrachte boek over de GGW "Blazing Skies".
De gedachten gaan naar Ron uit.
Groetjes Marc.
En ja ik heb gisteren avond nog even rond geneust op google en daar kwam ik ook achter dat hij een KLu-er is geweest op de GGW NIKE sites.
Maar even terug komend op de sites. Ik was vroeger al erg goed in Topografie en ik heb sinds het mooie internet tijdperk er is en wij met oa google-earth en virtual- earth mij intresses gevestigd op de vormgevening van sites als de van de GGW, vliegvelden en andere objecten en zodoende vind ik dus de radar sites op de luchtfotos erg snel en natuurlijk met behulp van het uitgebrachte boek over de GGW "Blazing Skies".
De gedachten gaan naar Ron uit.
Groetjes Marc.
-
BunkerOwner
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Het is een fabel dat kernwapens de aardbol volledig zouden kunnen vernietigen.wattman schreef:Mooi he, die theorie. Je zou haast vergeten dat de kernwapenarsenalen in de loop der jaren zo werden opgeschroefd, dat elke agressie tot collectieve mondiale eigendood zou leiden (en dat zo'n drie keer, voor alle zekerheid, natuurlijk). Gelukkig wisten alle partijen dat, zodat alleen technische stommiteiten ons verhinderd zouden hebben om hier anno 2009 op het forum te posten. Ik heb in al die jaren sinds 1965 er geen seconde minder om geslapen (en mijn ouders ook niet).
http://www.informationisbeautiful.net/2 ... -the-bomb/" target="_blank
Re: Belevenissen tijdens de Koude Oorlog
Ach, ja. Ik wacht de resultaten van de praktijkproef wel af.