Bij de Nederlandsche O.T.-mannen II

De mensen achter fortificaties, zoals de architecten, bouwers, soldaten, bewoners, bezoekers en slopers.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
ErwinZ
Berichten: 1822
Lid geworden op: 23 apr 2008, 15:31
Locatie: AN8637
Contacteer:

Bij de Nederlandsche O.T.-mannen II

Bericht door ErwinZ »

Arnhemsche Courant. Woensdag 1 Maart, 1944
Bij de Nederlandsche O.T.-mannen.
Een hoekje van den Atlanticwal.

(Van een specialen verslaggever)
Er is in dezen oorlog wel bijzonder veelvuldig sprake geweest van versterkte linies en wallen. De Franschen waren reeds jaren tevoren begonnen met den aanleg van hun Maginotlinie, welke evenwel jammerlijk faalde in den Duitschen bewegingsoorlog. Eenzelfde lot deelden Nederlandsche en Belgische linies en zelfs de gigantische Stalinlinie moest er aan gelooven. De Duitschers brachten het er met hun Westwal - waarmede de Organisation Todt haar sporen verdiende - beter af, terwijl de Finnen alle records sloegen door in hun eersten oorlog tegen de Sovjet-Russen op de proppen te komen met een “Mannerheimlinie” welke naar later bleek, in het geheel nooit heeft bestaan! Is het - al deze tegenstrijdige ervaringen in aanmerking genomen - een wonder, dat de fameuze Atlanticwal dagelijks het onderwerp is van verhitte leekendebatten ?

Als wij ons echter op een goede middag op de rotsen van de Fransche kust staan te koesteren in het winterzonnetje, komt er, voor zoover het ons groepje Nederlandsche journalisten betreft, dat op uitnoodiging van de O.T. een reis naar België en Frankrijk maakte, voorloopig een einde aan deze debatten. Want wij zien hier met eigen oogen een hoekje van den Atlanticwal en dat is nogal een indrukwekkend schouwspel!

De rotskust is hier zonder meer reeds hoog en ongenaakbaar, zoodat alle pogingen om te landen op deze plek bij voorbaat tot mislukking gedoemd lijken. “Maar”, zooals de deskundige, die ons hier rondleidt, opmerkt, “dat wil nog niet zeggen, dat de vijand daar ook van overtuigd is. Hij mocht zich eens in het bijzonder willen bedienen van het element der verrassing en daarom juist een poging willen wagen op een plaats, waar men hem niet verwacht…” Ten overvloede ligt er hier vóór de kust nog een keten eilandjes, welke zooals een blik door den kijker aanstonds leert, ook reeds versterkt zijn als forten.

Ondanks dat alles wordt het reeds spoedig duidelijk hoe het mogelijk moet zijn, dat heel deze kustsector, als het bevel eenmaal is gegeven, in luttele minuten - wellicht zelfs seconden - zal veranderen in een vuur en staal brakenden, ongenaakbaren wand. Als het oog van den leek eenmaal een beetje den weg leert kennen in de geraffineerde camouflage, welke hier wordt toegepast, dan verbaast men zich over het ontzaggelijke aantal vuurmonden, dat zelfs dit betrekkelijk veilige deel van de kust beschermt. Het is wel duidelijk, dat men op alles is voorbereid. En wat wij hier, bijna binnen het bereik van het schuim der branding zagen, is nog pas het voorterrein, welks verdediging er slechts op berekend is, om een landingspoging te bemoeilijken en zoo mogelijk af te slaan.

Als wij verder landinwaarts klauteren, zien wij nog heel andere betonnen en stalen verdedigingswerken. Pantserkoepels en waarnemersposten steken slechts enkele decimeters boven den grond uit. “Zooals u ziet, is er terdege rekening gehouden met de beruchte “horizontale” beschieting door het scheepsgeschut”, merkt onze deskundige op. En pas als men, staande op het hoogste punt, de geheele omgeving door den kijker aan een nauwkeurig onderzoek heeft onderworpen, begrijpt men iets van het raffinement, waarmee deze Atlanticwal is gebouwd. De vijand, die welhaast onoverkomelijke moeilijkheden de eerste kustverdediging overwonnen zou hebben, zou hier te land komen in een kruisvuur van verschillende kalibers, geopend van alle kanten uit practisch onzichtbaar opgestelde monden. En wie kan raden hoe diep al deze linies, welke tezamen den legendarischen Atlanticwal vormen, wel zijn ? Op den terugweg naar Parijs hebben wij ons er dikwijls over verbaasd, hoe ver landinwaarts men plotseling nog weer gecamoufleerde verdedigingswerken ontmoet op zijn weg …

Landing is nog geen invasie.

“Een landing”, zoo zegt onze deskundige, “is dikwijls moeilijk te voorkomen. Maar een landing is nog geen invasie. Voor een invasie zijn havens noodig en daarom is dus wel in vage trekken te berekenen, wat de eerste doelen van den vijand na een eventueele landing kunnen zijn. Men moet er rekening mee houden, dat het hem, ten koste van zware offers natuurlijk, eventueel kán lukken ergens te landen en ook een eind landinwaarts door te dringen, voordat wij de gelegenheid hebben gehad om voldoende troepen aan te voeren tot de vernietiging van zulke gelande eenheden. Dien tuschentijd zal de vijand gebruiken om een omtrekkende beweging te maken in de richting van een of andere haven en van goede verbindingswegen. Dat is de reden, waarom elk steunpunt in den Atlanticwal, naar alle richtingen vuur moet kunnen geven. En voor deze eerste afweer is een minimum aan personeel noodig, dank zij het hoog opgevoerde automatisme van de bewapening.”

“Zoo’n Atlanticwal is natuurlijk een prachtig ding, maar de valschermjagers die er overheen vliegen, of er middenin landen?”

“Een noodzaak temeer om te zorgen, dat de Atlanticwal weerbaar is naar alle kanten. Nogmals: een invasie kan niet in haar geheel door de lucht geschieden, er zijn onherroepelijk havens en wegen of spoorlijnen noodig. Overigens is de Wal zoo ontworpen, dat uit de lucht gelande, of op andere manier door gebroken eenheden oogenblikkelijk geïsoleerd en omsingeld kunnen worden.”

Het is begrijpelijk, dat de Duitsche legerleiding vertrouwen stelt in haar Atlanticwal. Wij hebben op onzen tocht gezien, hoe de kustverdediging steeds weer is aangepast aan de mogelijkheden - en onmogelijkheden! - welke deze kust zelve biedt. Als wij voor het vertrek uit dit land der verschikking een laatsten blik op de zee werpen - die men tegenwoordig zoo moeilijk te zien krijgt in West-Europa! - zien wij nog juist een visschersman uitvaren op de tonijnenvangst. Verder landinwaarts liggen vorstelijk onbewogen tusschen de versperringen en verdedigingswerken de geploegde akkers, waar het zaad kiemt in den warmen grond. Soms waarschuwt een bordje voor het gevaar van landmijnen of vlammenwerpers….
Aan het hoekje van den Atlanticwal, dat wij bekeken hebben, werd nog gewerkt. (Is zulk een wal trouwens ooit wel heelemààl klaar ?) Het is vanwege de natuurlijke gesteldheid van het land begrijpelijk, dat men hier pas de laatste hand aan de werkzaamheden zou leggen op het ogenblik, dat alle andere, gevaarlijker sectoren in voldoenden staat van verdediging gebracht zouden zijn. Doch de zorgen, welke men zelfs aan dit veilige hoekje besteedt zijn wellicht karakteristiek voor den geheelen keten van verdedigingswerken langs de Westeuropeesche kusten. Doch aan het feit, dat er hier nog gewerkt werd door de arbeiders der O.T. danken wij het, dat wij dien middag op den rand van een betonnen kazemat in gezelschap van een paar landgenooten een bord voedzame “bunkersoep” aten. (Een verrukkelijke, krachtige soep met vleesch en groenten, “uitgevonden” in 1938 ten tijde van den bouw van den Westwal en sedertdien elken dag op het werk verstrekt aan elken O.T.-arbeider als bijvoeding). ‘s Avonds ontmoetten wij deze mannen weer, toen wij op bezoek kwamen in hun eigen kamp. Of zooals dat tegenwoordig reeds in welhaast alle Europeesche talen heet: in hun “Lager”.

Daarover in een volgend artikel.

Deel 1 Bezoek aan een duikbootkazerne.
Laatst gewijzigd door ErwinZ op 15 jan 2014, 20:12, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
wattman
Donateur
Donateur
Berichten: 1095
Lid geworden op: 25 feb 2008, 21:06
Locatie: Dutch Metro-land

Re: Bij de Nederlandsche O.T.-mannen I I

Bericht door wattman »

Dit sluit mooi aan bij de discussie die we eerder voerden n.a.v. het NAZI megastructures programma. De propaganda gaat eerst uitleggen dat de Maginotlinie en andere verdedigingslinies in de tijd van de bewegingsoorlog geen nut meer hebben, en volgens gaat men - via een verwijzing naar een succesvolle Westwall (?) - de 'onneembare' Atlantikwall prijzen. Ik verwijs maar weer eens naar de analyse van Thorsten Heber op dit punt.
Online beschikbaar via http://docserv.uni-duesseldorf.de/servl ... et?id=2613
Was also war der Atlantikwall? In erster Linie eine in Beton gegossene Illusion Hitlers.
Heber, p. 703.
Plaats reactie

Terug naar “De Mens achter en binnen fortificaties”